حوا سلیمی
یاد و خاطره‌ای از سالِ ٦٠- ٥٩ تهران

"زهرا خانم"

زهراخانم‌های آن روز، به شکل زنان پليس امروز درآمده‌اند و باتوم بدست، با ظاهر رسمی و مدرن ، در كار رساندن شعارِ عدل و

مهر اسلامی خود به گوش جهانیان‌اند

اما، دیدیم و جهانیان نیز می‌بینند که چگونه آن زنِ، انگشت نشانه‌ی خود را به چهره‌ی افسر عالیرتبه آن نظام پلیسی- اسلامی جسورانه بلند کرده و با قامتی به شایستگیِ زن ایرانی ایستاده است. اینان، فرزندانِ آن زنان خستگی ناپذیرند. شاید در پی سالیان عمر این نظام نامردمی، از چماق و رنگ و چاقو و شلاق و زندان و سوسک و موش ... فرار کرده باشیم، بترسیم، بگریم که طبیعت جان است. اما با نیروی منطقِ و ایمان راسخ‌مان به خرد انسانی و حق و حقوق شناخته شده‌مان در جهان امروز، هرگز زیر بارِ تحميل فرهنگ و قوانین زور با روش‌های تفهیمی چماق و چماقداری نرفته و به قوانینِ ظالمانه و غیر انسانی سنتی- اسلامی حتی با به بازی گرفتن وجود زنان در برابر زنان، گردن نمی‌نهیم که این بازی‌ها در تاریخ دیکتاتوری‌های دنیا تکراریست.